Η παν­δη­μι­κή κρί­ση και ο Ρω­σο-Ουκρα­νι­κός πό­λε­μος απέ­δει­ξαν ότι οι ευρω­πα­ϊ­κές κοι­νω­νί­ες είναι εξαι­ρε­τι­κά ευά­λω­τες. Υπάρ­χει και αμ­φι­σβή­τη­ση. Είναι ση­μα­ντι­κό να το ανα­γνω­ρί­σει αυτό κα­νείς. Σή­με­ρα, η πραγ­μα­τι­κή πρό­κλη­ση της ΕΕ είναι η ανά­πτυ­ξη και­νο­τό­μων δι­α­δι­κα­σι­ών συ­ζή­τη­σης, συ­γκέ­ντρω­σης πλη­ρο­φο­ρι­ών και δι­ά­χυ­σής τους, με στό­χο να αυξη­θεί όχι μό­νο το εν­δι­α­φέ­ρον των πο­λι­τών για την ευρω­πα­ϊ­κή ολο­κλή­ρω­ση, αλ­λά και να ενι­σχυ­θεί η βού­λη­σή τους για βι­ώ­σι­μες λύ­σεις στα ση­με­ρι­νά θε­με­λι­ώ­δη πο­λι­τι­κά, κοι­νω­νι­κά και οικο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα. Εάν αυτό, μέ­σα σε ένα ευρω­πα­ϊ­κό και πα­γκό­σμιο πε­ρι­βάλ­λον που ήδη έχει αλ­λά­ξει και θα αλ­λά­ξει προς το αντα­γω­νι­στι­κό­τε­ρο, επι­θε­τι­κό­τε­ρο και πε­ρισ­σό­τε­ρο αβέ­βαιο, δεν είναι σο­βα­ρός λό­γος για την ενί­σχυ­ση της βι­ω­σι­μό­τη­τας και της αν­θε­κτι­κό­τη­τας της ΕΕ, τό­τε δεν θα βρε­θεί άλ­λος.