Αν ο πεζός λόγος είναι ο ώριμος καρπός της γνώσης, που προσφέρει στον άνθρωπο το πολύφυλλο δέντρο της γλώσσας, όμοιο με την κοσμογονική μηλιά του παραδείσου, η ποίηση είναι το ευωδερό άνθος αυτού του δέντρου. Γιατί αν με τον πεζό λόγο εκφράζεται ο νους, με την ποίηση εκφράζεται η ψυχή. Δεν υπάρχει λαός που να μην έχει νου, δηλαδή πεζό λόγο, και ψυχή, δηλαδή ποίηση. Σ άλλους λαούς επικρατέστερος είναι ο νους, σ άλλους η ψυχή, και σ΄ άλλους νους και ψυχή ισοζυγιάζονται. Αυτό το ισοζύγιασμα βρίσκουμε στην ελληνική γλώσσα, με την παρατήρηση πως το ποιητικό άρωμα, έντονο και αδιάλειπτο μέσα από τις χιλιετίες της διαλεκτικής ιστορικής πορείας του έθνους, επικαλύπτει την επιφάνεια της συνολικής πνευματικής παραγωγής του ελληνικού Λόγου, δίνοντας έτσι στην ποίηση μια ειδική προτεραιότητα.