Το ζήτημα του ρόλου της κληρονομικότητας και της διαπαιδαγώγησης στη διαμόρφωση της προσωπικότητας έχει αποκτήσει στις ημέρες μας εξαιρετική επικαιρότητα και οξύτητα. Το ζήτημα είναι ότι η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός εξευγενισμένου ανθρώπου, με τη βελτίωση των συνθηκών της διαβίωσης και της διαπαιδαγώγησής του, δεν έχει κατορθωθεί ούτε στις καπιταλιστικές ούτε στις κομμουνιστικές χώρες. Κάτι περισσότερο, η βελτίωση των συνθηκών της ζωής όχι μόνο δεν περιόρισε τα εγκληματικά φαινόμενα (οργανωμένο έγκλημα, δολοφονίες και αυτοκτονίες, βία, ναρκομανία, πορνεία κ.τ.λ.), αλλά αντίθετα, τα αύξησε. Έτσι αποκαλύφθηκε, αν όχι το λανθασμένο, εν πάση περιπτώσει η μονομέρεια των θεωριών του Διαφωτισμού που κυριάρχησαν τις τρεις τελευταίες εκατονταετίες για τον άνθρωπο, ως προϊόν του περιβάλλοντος και της διαπαιδαγώγησης. Στο μεταξύ, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο κοινωνικό ον, αλλά και βιολογικό ον. Και τίποτε το βιολογικό δεν είναι ξένο προς αυτόν.