...ίσως η μόνη χρησιμότητα να προτάσσει κανείς το ερώτημα "τι είναι φιλοσοφία" στην αρχή ενός εγχειριδίου είναι να περιορίσει τις παρενέργειες τυχόν προϊδεάσεων του αναγνώστη περί φιλοσοφίας γενικώς... ...οι περισσότερες και πιο συνηθισμένες παρενέργειες προέρχονται από τη διάχυτη αντίληψη ότι η φιλοσοφία αφορά τα πάντα. Όπως θα δούμε όμως στο κεφάλαιο περί επιστήμης ό,τι μπορεί να είναι για τα πάντα δεν είναι για τίποτα... ...αντίθετα, η προσήλωση στην αναζήτηση πάγιων διακρίσεων όπως, του αληθούς από το ψευδές, του καλού από το κακό, του ωφέλιμου από το επιβλαβές, του πραγματικού από την εικασία, και άλλων περισσότερο εξειδικευμένων, όπως, του κατάλληλου από το ακατάλληλο, κ.λπ., είναι αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της πειθαρχημένης φιλοσοφικής σκέψης. Για το λόγο αυτό η κατανόηση συγκεκριμένων φιλοσοφικών ερωτημάτων για τη γνώση, την αρετή, την ελευθερία, την επιστήμη, την κοινωνική και ψυχολογική ταυτότητα του ανθρώπου, αλλά και πιο εξειδικευμένων όπως, για τον ορθολογισμό, την ηθική ευαισθησία, τη δυνατότητα επικοινωνίας, και άλλων, παρεμποδίζεται από την αντίληψη ότι η φιλοσοφική σκέψη κατ ανάγκη υπερβαίνει κάθε τι το συγκεκριμένο - αν όντως είναι για "τα πάντα", οι περισσότερες από αυτές τις επιθυμητές διακρίσεις φθίνουν σε δευτερεύοντα και τριτεύοντα ρόλο, ακόμη και ως την πλήρη πολλές φορές κατάργησή τους... ...και φυσικά οι συνέπειες αυτής της κατάργησης συχνά διαστρέφουν τη σχέση μας με την πραγματικότητα... ...η αλήθεια, π.χ., εκφυλίζεται σ αυτό που απλά νομίζουμε ότι είναι αλήθεια...