Θέλουμε ελευθερία και δημοκρατία ή φτιασιδωμένο ολοκληρωτισμό; Είμαστε με το "γνώθι σαυτόν" ή με τον ανόητο, νεφελώδη και ανυπόστατο αυτοπροσδιορισμό του τύπου "ό,τι δηλώσεις είσαι"; Νομιμοποιείται εκ των πραγμάτων η πρακτική της "πλύσης του εγκεφάλου" των λαών και της στρέβλωσης της ιστορίας και της επιστημονικής αλήθειας; Είμαστε με τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα ή με τον Μακιαβέλι; Με τον Μακρυγιάννη ή τον Κωλέττη; Έκανε καλά ο Διάκος που διάλεξε το δρόμο του μαρτυρίου; Υπηρετούμε αρχές κι αξίες ή όλα έχουν την τιμή τους; Χάριτι Θεού, οι Τρεις Ιεράρχες λαγαρίζουν το προχριστιανικό ελληνικό ήθος, καταυγάζουν τα ψυχωφελή θεμέλια της ελληνικής φιλοσοφίας, επεξηγούν τον εύλογο προορισμό του ελληνικού πνεύματος και νοηματοδοτούν τη ζωηφόρο συνέχειά του. Περνούν τον Ελληνισμό από την εφηβεία στην περίοδο της ενηλικίωσής του, ώστε να μην μπορεί πια κανείς να ισχυριστεί πως "αεί παίς εστίν", αλλά μάλλον άνδρας τέλειος "εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού". Έτσι, διατρανώνουν την αδιάκοπη συνέχεια του Ελληνισμού μέσα στην ιστορία και καθαρογράφουν την εθνική μας ταυτότητα. Θεμελιώνουν το ελληνορθόδοξο ήθος ως στόχευση της παιδείας του ευλογημένου μας έθνους και ως τον αξιακό πυρήνα της πανανθρώπινης πρότασης που πρέπει να αρθρώσει ο Ελληνισμός στις μέρες μας για κάθε άνθρωπο που ψάχνει "το νόημα της ζωής".