Το "Φθινόπωρο" του Κωσταντίνου Χατζόπουλου είναι ένα έργο σταθμός της ελληνικής πεζογραφίας, καθώς αποτελεί το κορυφαίο πεζογράφημα του συμβολισμού στην Ελλάδα. Χαμηλόφωνο και ατμοσφαιρικό, μεταφέρει τον αναγνώστη του στην ελληνική επαρχία των αρχών του 20ού αιώνα για να αφηγηθεί τα ερωτικά και υπαρξιακά αδιέξοδα των ανθρώπων της. Με τη μελαγχολική και υποβλητική αισθητική του που κάνει πράξη τον ίδιο τον τίτλο του, το Φθινόπωρο έθεσε τις βάσεις μιας ποιητικής μυθιστοριογραφίας που διαθλά την εξωτερική πραγματικότητα μέσα από την εσωτερική ζωή των ηρώων, φέρνοντας στην επιφάνεια τις πιο μύχιες και σκοτεινές ζώνες του ψυχισμού τους. Με αυτή την έννοια, άνοιξε τον δρόμο της μοντέρνας πεζογραφίας προς τον εσωτερικό κόσμο, όπου οι αόριστες διαθέσεις και οι φευγαλέες εντυπώσεις των ατόμων γίνονται το άλλο όνομα του υπαρξιακού κενού μέσα τους. Ανιχνεύοντας την ιστορική διαδρομή της έννοιας του συμβόλου στη μοντέρνα λογοτεχνία, η μελέτη του Δημήτρη Πολυχρονάκη επικεντρώνεται στα καλλιτεχνικά ρεύματα του συμβολισμού και της παρακμής για να αναδείξει την επίδραση που άσκησαν στο "Φθινόπωρο" του Χατζόπουλου. Για την ακρίβεια, αναλύονται τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε υφολογικό επίπεδο τα στοιχεία εκείνα που προσδιόρισαν τη φθινοπωρινή αισθητική του συμβολισμού και αναδεικνύεται ο τρόπος με τον οποίο τα κάνει πράξη το μυθιστόρημα του Χατζόπουλου μέσα από την εσωτερική εστίασή του, τους φασματικούς διαλόγους, τη χαλαρή πλοκή, τους σκιώδεις χαρακτήρες, τους κλειστούς χώρους και τα ερημικά τοπία της φύσης.