Πιστεύω άσειστα ότι ζούμε σε μια διαρκή ιερή τελετουργία. Ότι η κάθε ιερή στιγμή της ζωής μας είναι και από ένα θαύμα. Ίσως, το κάθε ταπεινό λεπτό, η κάθε σιωπηρή ώρα, η κάθε απλοϊκή ημέρα να κρύβουν μέσα στη βραχύσωμη διάρκειά τους την αμυδρή όσο και διαυγή εκείνη μονάδα που απαιτείται για την κατάκτηση της αιωνιότητος. Της αιωνιότητός μας. Τη μονάδα της ποιότητος και τη μονάδα της δημιουργίας. Μονάδες που μεταβάλλουν την ύλη σε πνεύμα. Το πνεύμα σε ψυχή. Την ψυχή σε οραματισμό. Τον οραματισμό σε αιωνιότητα. Ας διαφυλαχθεί ο ελάχιστος χρόνος των μονάδων ως μονάκριβο δώρημα του Δημιουργού και ας μην αναλίσκεται στα συμβατικά σχήματα της τρέχουσας επικαιρότητος. Ας μην ενταχθεί σε παροδικά ή διαρκή πνεύματα εποχής. Ας δούμε, εν τέλει, τον ερχομό του εαυτού μας ως πνευματική οντότητα με ανθρώπινη διάσταση. Και ό,τι το λιτό, το ανεπιτήδευτο, το γαλήνιο, εξυψωμένα σε θεϊκές διαστάσεις, εμπεριέχουν το γερό σπέρμα της υπερκόσμιας αποστολής μας.