Μέσα απ την ιδιωτική του ιστορία, την εμπειρία και την ευαισθησία ενατένισης του κόσμου, το ποιητικό υποκείμενο προσπαθεί, μ ένα πυκνό μάγμα εκροής, να καταγράψει λάμψεις ζωής αλλά και την απώλεια στις πιθανές εκφάνσεις της ώστε η καταγραφή να αποκτήσει ευρύτερες διαστάσεις. Είναι πολεμικό άθλημα ο θάνατος της λήθης και η ποίηση, σε αυτή τη βιογραφία της φθοράς, προσπαθεί - με άλματα και συνδηλώσεις, με εφόδους και υποχωρήσεις - να αναζητήσει σ ένα στιγμιαίο «τώρα» - που εμπεριέχει παρελθόν και μέλλον και συναλλάσσεται και με τα δύο - τη ρίζα της μοίρας εκεί που η ψυχή δεν μπορεί να ερμηνεύσει καμιά σιωπή.