Η ζωή και ο θάνατος που αλληλοαναιρούνται, συνέπεσαν στη ζωή μου από μια αλλόκοτη, παράδοξη συγκυρία. Η αντιμαχία, που τους ήθελε αιώνια εχθρούς και αντίπαλους, από μια επενέργεια της μοίρας κόπασε. Η αντιπαράθεση μεταξύ τους καταλάγιασε και μόνιασαν στο ίδιο σπίτι για μία και μοναδική φορά: την ημέρα της γέννησής μου. Έτσι στη συνείδησή μου οι ρόλοι τους εναλλάσσονταν και τα όρια μεταξύ τους αποσοβήθηκαν. Και ανέκαθεν πίστευα ότι ο θάνατος είναι το θεμέλιο και το επιστέγασμα της ζωής. Άλλωστε η ύπαρξή μας δεν στηρίζεται στις υπάρξεις των πεθαμένων; Ο θάνατος είναι η μόνη αθάνατη ύπαρξη που διαχέεται μ έναν ανεπαίσθητο τρόπο σ όλο το φάσμα της ζωής. Κι ενώ είναι πανταχού παρών, οι υπάρξεις που αποτελούν τη ζωή δεν τον αντιλαμβάνονται ή κάνουν πως δεν τον αντιλαμβάνονται. Και αυτός επιτελεί, ανενόχλητος και ανεμπόδιστος, τη διαδικασία χώνεψης της ζωής. Κοντολογίς, γεννήθηκα με μια αφύσικη κλίση προς το θάνατο κι ένα περίεργο ενδιαφέρον για το υπερβατικό.