Το δέκατο ένατο μυθιστόρημα του Τζων Άπνταϊκ αναφέρεται στον Κλαύδιο και στη Γερτρούδη, τον βασιλιά και τη βασίλισσα της Δανίας, τριάντα χρόνια πριν αρχίσει η δράση του σαιξπηρικού Άμλετ. Μέσα από την ιστορία της δεκαεξάχρονης Γερτρούδης, που αναγκάζεται από τον βασιλιά πατέρα της να παντρευτεί έναν γείτονα ευγενή, έναν τραχύ αλλά καλό πολεμιστή, ο Άπνταϊκ ταξιδεύει μέσα στο χρόνο και στους διαφορετικούς πολιτισμούς που γνώρισε η Ευρώπη. Το βιβλίο ξεκινά από τον βάρβαρο και αιματηρό κόσμο των Βίκινγκς, περνάει σε μια πιο "ομαλή" χριστιανική περίοδο και καταλήγει σ έναν κόσμο που θυμίζει τον δικό μας σύγχρονο κόσμο, όπου ρίχνεται άπλετο φως στην παθιασμένη αγάπη, στις προσωπικές φιλοδοξίες και στα αισθήματα ενοχής που χαρακτηρίζουν τη σχέση Γερτρούδης και Κλαύδιου. Το νέο αυτό μυθιστόρημα του Άπνταϊκ λειτουργεί τόσο ως ένα έξυπνο σχόλιο πάνω στο πασίγνωστο έργο του Σαίξπηρ, όσο και ως αυτόνομο μυθιστόρημα με θέμα τη σύγκρουση ανάμεσα στην ελευθερία και στο καθήκον, στο πάθος και στη λογική -γι αυτό και χαρακτηρίστηκε από τη διεθνή κριτική ως το καλύτερο από τα πρόσφατα βιβλία του Αμερικανού λογοτέχνη.