Ένα αυγουστιάτικο απόγευµα, δύο κορίτσια –αδελφές, οκτώ και έντεκα ετών– εξαφανίζονται από µια ακτή της χερσονήσου Καµτσάτκα, του βορειοανατολικού άκρου της Ρωσίας. Τις εβδοµάδες, κι ύστερα τους µήνες, που ακολουθούν η έρευνα της αστυνοµίας αποδεικνύεται άκαρπη. Απόηχοι της εξαφάνισης αντηχούν απ’ άκρη σ’ άκρη µιας σφιχτά δεµένης κοινότητας, µε τον φόβο και την απώλεια να ταλανίζουν τις γυναίκες που ανήκουν σ’ αυτήν. Με σκηνικό την αποµακρυσµένη σιβηρική χερσόνησο της Καµτσάτκα η Γη που χάνεται διεισδύει µε εκπληκτική συναισθηµατική ακρίβεια στον κόσµο ενός συνόλου θαυµάσια σκιαγραφηµένων χαρακτήρων που τους συνδέει ένα αδιανόητο έγκληµα. Η συγγραφέας πλάθει εικόνες σκληρής οµορφιάς και µεταφέρει τους αναγνώστες σε µια περιοχή τόσο παράξενη όσο και σαγηνευτική, όπου οι κοινωνικές και εθνοτικές εντάσεις σιγοβράζουν από καιρό, και όπου οι ξένοι συχνά είναι οι πρώτοι που θα κατηγορηθούν. Το αριστοτεχνικό αυτό µυθιστόρηµα, γραµµένο µε ενσυναίσθηση και φαντασία, διερευνά τους περίπλοκους οικογενειακούς και κοινοτικούς δεσµούς σε µια Ρωσία διαφορετική από οτιδήποτε έχουµε δει ως τώρα, και καθηλώνει τον αναγνώστη.