Για να παίζετε καλά, έλεγε ο θεατράνθρωπος Στανισλάβσκι στους ηθοποιούς του, να έχετε πάντα στο μυαλό σας μια εικόνα, όπου κι αν βρίσκεστε: στο άδειο θέατρο στη διάρκεια της πρόβας, ή στη σκηνή μπροστά σε μια κατάμεστη πλατεία. Το υπερ-αντικείμενο… Όταν μπορείς και φαντάζεσαι ανάμεσα στα άδεια καθίσματα ή ανάμεσα σε δεκάδες μάτια, τα δικά της, το πρόσωπο της αγαπημένης, είναι βέβαιο πως θα κάνεις ό,τι μπορείς για να τη γοητεύσεις. Όχι με το ψέμα ή την υποκρισία σου, γιατί αυτό το ανυπέρβλητο που νιώθεις, ο μέγας έρωτας, ο ακριβός πόθος, δεν αποκαλύπτουν παρά την απόλυτη αλήθεια σου. Ο έρωτας εμπνέει, «κάνει το δύσκολο συνηθισμένο, το συνηθισμένο εύκολο και το εύκολο όμορφο», όπως έλεγε ο πρίγκηπας Βολκόνσκι. Η απίστευτη, οργιώδης, ανυπέρβλητη γοητεία του πάθους, η λαχτάρα για το άλλο σώμα, το άλλο χαμόγελο, που εναλλάσσεται με τον πόνο του αποχωρισμού ξεδιπλώνονται με τρόπο μεθυστικό μέσα από τα ποιήματα του Νικόλα Αθανασιάδη.