[...] Ο πόνος είναι χαραγμένος σ όλους τους ανθρώπους, σ όλους τους πολιτισμούς. Σε όλες τις αρχαίες κουλτούρες γινόταν λόγος για μια Χρυσή Εποχή στην οποία ο άνθρωπος δεν γνώριζε τον πόνο. Οι αρχαίοι Εβραίοι κι αργότερα οι Χριστιανοί μάς μιλούν για έναν Παράδεισο, το χαμένο Παράδεισο, όπου δεν υπήρχαν ο πόνος, τα γηρατειά, ο μόχθος. Το ίδιο συμβαίνει σε πολύ μακρινούς λαούς. Στο αρχαίο Περού γίνεται λόγος για το θεό Ναϊνλάπ που διοικούσε ένα σύμπαν, στο οποίο δεν υπήρχαν ο θάνατος κι ο πόνος ούτε και καμιά αιτία γι αυτά. [...] (από το κείμενο του βιβλίου)