Ο Γιώργος Χειμώνας χαρακτηρίζεται από το διπολισμό πεζογράφου και ποιητή, καθώς εξυφαίνει το λογοτεχνικό του προσδιορισμό στη διαχωριστική εκείνη γραμμή όπου ποίηση και πεζογραφία εφαπτόμενες, διαφοροποιούνται μόνο και μόνο για να οριοθετηθούν από τους ειδήμονες του πνεύματος. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά καθώς ο Γιώργος Χειμώνας ενστερνίζεται το φιλοσοφικό λόγο, τον κατ εξοχήν ποιητικό λόγο και μ αυτόν ντύνει τα μυθιστορήματά του χρησιμοποιώντας την "αφασική τελείωση" ενός αφηρημένου ζωγραφικού πίνακα. Η εσωτερική του διαδρομή συμπίπτει με την ιστορική πορεία του ανθρωπίνου είδους, με την απομόνωση του ατόμου, με τις υπερβάσεις των ορίων πάντοτε με όπλο την ψυχαναλυτική σκληρότητα όχι μόνο ενός ιατρού, αλλά κυρίως ενός λογοτέχνη. Η εμφανής διαφοροποίηση των προσώπων των μυθιστορημάτων από την κανονική εκφορά μιας αναμενόμενης συμπεριφοράς που εμπίπτει στο πλαίσιο της κανονικότητας, είναι η μέθοδός του καθώς η αγωνία του διαφεύγει μέσω των συμβολικών μορφών, ονομάτων και πράξεων ακολουθώντας πάντοτε την πορεία μιας ενναλακτικής ψυχικής διαδρομής. Η ανατομία της ψυχής μέσω των σωματικών μελών, αντηχεί τη σκληρότητα του Αρτώ αλλά τελειώνεται μέσα από την αδιάκοπη πάλη του συνειδητού με το ασυνείδητο. Ο Ιανός της ελληνικής λογοτεχνίας στρέφει τα δυο του πρόσωπα συγχρόνως προς την υπέρβαση αφ ενός και στην παραδοχή αφ ετέρου.