Μ ένα αστείο, μ ένα δάκρυ, χέρι με χέρι, κουβέντα την κουβέντα οι Κερκυραίοι αγωνίζονται μετά τον πόλεμο να ξαναβρούν τους ρυθμούς της ζωής όπως παλιά. Η γιαγιά Αμάλια και η τζία Κατίνα, "οι γυναίκες από ζάχαρη", βάζουν σ ένα κάρο ό,τι λυπήθηκε η φωτιά, από τις εμπρηστικές βόμβες που έριξαν οι Γερμανοί, και ψάχνουν να στήσουν αλλού το σπιτικό τους, ν ανάψουν τη "στια", να ταΐσουν παιδιά και εγγόνια. "Οι γυναίκες από ζάχαρη" λοιπόν, με κερκυραϊκό σαρκασμό και συνταγές σοφές, ανένταχτες, καθορισμένες κυρίως από τις παραξενιές του χρόνου, στην εποχή των τυποποιημένων γεύσεων σε πακέτα χάρτινα ή πλαστικά μάς καλούν στην κουζίνα τους να φάμε σαν άνθρωποι.