Βυθισμένοι στον αγώνα μιας καθημερινότητας, που όσο αυτονόητη φαντάζει τόσο πιο αινιγματική αποδεικνύεται, προσπαθούμε να κρατηθούμε άλλοτε από την ποίηση, την ανεύρεση του εξαιρετικού στη θέαση του κοινότοπου, άλλοτε από τη γνώση, τον πειστικό κατευνασμό ενός μυαλού σε απόγνωση, και άλλοτε από την πίστη, την πεποίθηση ότι όλα δεν υπάρχουν τυχαία, ανόητα και εις μάτην. Μέσα σε όλη αυτή την παραζάλη, η διαρκής και μελαγχολική αλήθεια είναι ο έρπων χρόνος. Απέναντι στη σαρωτική πραγματικότητά του αρθρώνουμε στιγμές σπάνιας ομορφιάς, αγάπες γενναίες και μεγάλες, έργα ευγενικά της τέχνης και του ανθρώπου, ταξίδια για τη σωτηρία της ψυχής, επινοήματα που γοητεύουν, ιστορίες μέσα στις ιστορίες και ανθρώπους που διαρκούν. Αποδράσεις ενός άλλου πραγματικού. Και εκεί στο βάθος, στο τέλος μιας ημέρας που διαρκεί όσο η ανθρώπινη ζωή, έρχεται ανεπαισθήτως η τρυφερή σοφία, αυτή που βίαια, οδυνηρά, υπέροχα και μοναδικά αποκόμισες από το θαύμα που έλαχε να ζήσεις: Τρυφερή από την άμβλυνση του οξύαιχμου πάνω στο οποίο οικοδόμησες τη ζωή σου και σοφία από το πολύτιμο απόσταγμα που έσταζε σε κρυστάλλινο φιαλίδιο μετά από κάθε νίκη και κάθε ήττα. Αυτό ήταν όλο, και έτσι, μέχρι το τέλος.