Η ανάγνωση ποίησης είναι μια δυναμική και εξελισσόμενη εμπειρία και απαιτεί άσκηση, επιμονή και διαρκή συντονισμό με τον καλά κρυμμένο εαυτό μας, που η καθημερινότητα βιάζεται να ρίξει στη λήθη. Ο ποιητικός λόγος είναι πάντα αγνός, είναι μυστήριο, έρωτας, επανάσταση, δεν είναι απλώς μια μορφή τέχνης, αλλά είναι ταυτόσημος με δημιουργία, η πιο καταλυτική στιγμή της ανθρώπινης έκφρασης. Όταν διαβάζω ένα ποίημα, νομίζω ότι πρόκειται για σημειογραφία που περιμένει την εκτέλεσή της από τον αναγνώστη, ότι συμμετέχω σε μια τελετουργία. Ο ποιητής μάς απευθύνεται και μας ζητάει να κάνουμε κάτι για να προφυλάξουμε το μυστήριο της ύπαρξής μας και του κόσμου από τη φθορά που επιφέρει η κανονικότητα, μας καλεί σε έναν γόνιμο καημό για μιαν αφιλόκερδη αποτίμηση της ζωής, για αξιοπρέπεια και αντίσταση στο βουητό της αμετρίας και της λήθης των καιρών. Μοιράζομαι μαζί σας το ότι η ομορφιά μπορεί και δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς μεταξύ διαφορετικών τεχνών. Αέναη εκκρεμότητα η τέχνη, ο ποιητικός λόγος έχει απεριόριστη διαθεσιμότητα και είναι μια εξαίσια τέχνη στην επιμέλεια του βίου και πηγή μουσικής έμπνευσης. Μάρθα Μεναχέμ Τραγουδούν: Αγγελική Τουμπανάκη-Θοδωρης Νικολάου-Βασίλης Κούρτης-Δημήτρης Κόψης-Βίκυ Παπαηλιού- Μιχάλης Κωτσογιάννης-Μάρθα Μεναχέμ Συμμετέχουν: Μάριος Φραγκούλης –Γιώργος Περρής