Μεγάλωσα άρρωστη. Επιτρέψτε μου να διευκρινίσω. Μεγάλωσα πιστεύοντας πως οι αληθινές ιστορίες αγάπης περιλαμβάνουν έναν μάρτυρα ή απαιτούν μια μεγάλη θυσία για να αξίζουν. Τα αγαπημένα μου βιβλία, ερωτικά τραγούδια, ταινίες, αυτά τα οποία ένιωθα, με έκαναν να θρηνώ για πολλή ώρα αφότου γύριζα την τελευταία σελίδα, ξεθώριαζαν οι νότες ή έπεφταν οι τίτλοι του τέλους. Εξαιτίας αυτού, το πίστεψα, επειδή έκανα τον εαυτό μου να το πιστέψει, και ανέθρεψα την πιο μαζοχιστική ρομαντική καρδιά, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την αρρώστια μου. Όταν έζησα αυτή την ιστορία, το δικό μου διεστραμμένο παραμύθι, εκείνη την εποχή δεν το γνώριζα, επειδή ήμουν νέα και αφελής. Ενέδωσα στον πειρασμό κι έθρεψα εκείνο το επιτιθέμενο θηρίο, το οποίο γινόταν όλο και πιο διψασμένο με κάθε μαστίγωμα, κάθε χτύπημα, κάθε πλήγμα. Αυτή είναι η καινοτομία των μυθιστορημάτων έναντι της πραγματικότητας. Δεν μπορείς να ξαναζήσεις τη δική σου ιστορία αγάπης, επειδή, ώσπου να συνειδητοποιήσεις ότι τη ζεις, έχει τελειώσει. Τουλάχιστον αυτό συνέβη στη δική μου περίπτωση. Έπειτα από τόσα χρόνια είμαι πεπεισμένη ότι η ιστορία μου δημιουργήθηκε επειδή το επιθύμησα λόγω της αρρώστιας μου. Και όλα τιμωρήθηκαν.