"Ένα μέρος του πίνακα ήταν κενό. Έσκυψε ο Ορφέας να διαβάσει τα ψιλά γράμματα που υπήρχανε στο σημείο εκείνο. Τα γράμματα ήτανε μικροσκοπικά και χρειάστηκε να πλησιάσει πολύ κοντά στον πίνακα για να τα δει. Και διάβασε· Ορφέας. Κι αυτοστιγμεί, χωρίς καν να το καταλάβει, απορροφήθηκε από τον μουσαμά και ήρθε να ζωγραφιστεί πλάι στα πουλιά και τα λουλούδια, ανάμεσα στα γαλάζια βουνά και την θάλασσα, εκεί όπου υπήρχε το κενό στον πίνακα, εκεί όπου έγραφε το όνομα του· Ορφέας. Ανώδυνα πέρασε στον πίνακα. Η Άννα κοίταξε τη ζωγραφιά και χαμογέλασε ευχαριστημένη. Το πρόσωπο του αγαπημένου της έδειχνε ήρεμο πια, σχεδόν ευτυχισμένο. Και ταίριαζε απόλυτα στη σύνθεση. Ακόμη και τα χρώματα δέθηκαν αρμονικά· το τοπίο, τα ζώα, τα άνθη, ο Ορφέας. Ο πίνακας είχε ολοκληρωθεί. Η Άννα με αργές κινήσεις σκέπασε πάλι το έργο της με το άσπρο κάλυμμα, βγήκε από το δωμάτιο και σφάλισε την πόρτα." Απόσπασμα από το διήγημα "Το παγόνι και το αηδόνι"