"....

Το θεατρικό έργο "Κάσπαρ" δεν παρουσιάζει την υπόθεση του Κάσπαρ Χάουζερ όπως είναι στην πραγματικότητα ή όπως ήταν στην πραγματικότητα....

Χώρος δράσης αυτού του σύγχρονου, ποιητικού θεατρικού έργου του Πέτερ Χάντκε είναι η σάλα του ξενοδοχείου Ακαπούλκο, που βρίσκεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη σε μια κοιλάδα των Βαλκανίων....

Όταν στις 24 Μαρτίου 1999 τα βομβαρδιστικά ανέλαβαν την επιβολή των ανθρώπινων δικαιωμάτων στο Κοσσυφοπέδιο, ο Χάντκε έγραφε: "Ο Αρης επιτίθεται και από σήμερα η Γιουγκοσλαβία γίνεται πατρίδα όλων όσοι δεν έχουν μετατραπεί ήδη σε Αρειανούς"....

Το καινούργιο επικό έργο του Πέτερ Χάντκε παρουσιάζεται συνειδητά σαν παραμύθι, σαν ένα πεζογράφημα φανταστικών περιστατικών που δε δεσμεύεται με την αιτιότητα, με το χώρο και το χρόνο.

Μια όμορφη και πάμπλουτη γυναίκα εγκαταλείπει την έπαυλή της, κάπου στη βορειοδυτική Ευρώπη, και παίρνει την πτήση για το Βαγιαδολίδ της Ισπανίας, θα διασχίσει μόνη την οροσειρά Σιέρα δε Γκρέδος, τα αλλόκοτα βουνά της αλήθειας και του κινδύνου, για να φτάσει στη Μάντσα....

"Ένας χοροπηδούσε με πολεμικές ιαχές πάνω σ ένα πράγμα σαν ανεμολόγιο που είχε ξεκολλήσει με τη βοήθεια ενός λάσου από το πιο ψηλό δοκάρι στη στέγη του γείτονα....

Στο κυριακάτικο φύλλο της η Λαϊκή Ημερησία της Καρινθίας δημοσίευσε στη στήλη ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ το εξής: "Νοικοκυρά 51 ετών από το Α...

Ποια είναι η κλέφτρα των φρούτων και ποια η ενδοχώρα όπου ένας ηλικιωμένος αφηγητής αποφασίζει να ταξιδέψει αφήνοντας πίσω του τον Κόλπο του Κανένα; Τι συνδέει τα δύο πρόσωπα και πώς συμπίπτουν οι πορείες τους; Και γιατί αυτός ο "παράνομος" ταξιδιώτης συγχωνεύει τη φωνή του με τον πολυταξιδεμένο πατέρα της κλέφτας, έναν "παραβάτη"; To "τελευταίο έπος" του Peter Handke (βραβείο Νόμπελ 2019) είναι ένα μυθιστόρημα-γρίφος, γεμάτο ευρηματικές προσωποποιήσεις και εικόνες, ένας μονοφωνικός λόγος πίσω από μια πολυπρόσωπη ιστορί8α, ένας βαθύς λυρικός στοχασμός για τη γραφή, τα όρια της ανθρώπινης εμπειρίας, τη φύση και την αξία των απλών πραγμάτων στη ζωή μας...

«Ο έφηβος τη ρώτησε, αυτήν που δεν είχε κλείσει ακόμα τα σαράντα και παρέμενε η ωραία του χωριού και εν ανάγκη και της πόλης, γιατί δεν είχε προβάλει με κάποιον τρόπο, όχι, με τον δικό της τρόπο, αντίσταση στο Ράιχ των εγκληματιών...

Έεπ! Για δες εκεί!: Ένιωσε σαν να περίμενε, χωρίς να το ξέρει, αυτή τη στιγμή, το αντίκρισμα, αυτή τη συνάντηση κι αυτή τη συνεύρεση...

Μέσα στο μισοσκόταδο και τη βαβούρα των μεθυσμένων διέκρινε τη μοναδική ήρεμη φιγούρα, μια Ινδιάνα που στεκόταν δίπλα στο σπινθηροβόλο τζουκμπόξ...

-

Η πόρτα άνοιγε με κέρμα του ενός σελινιού, κι όταν την κλείδωσα πίσω μου, ένιωσα πρώτα-πρώτα μια κάποια θαλπωρή ή το συναίσθημα πως ήμουν σε καλά χέρια...

-...