Το φιλοσοφικό αυτό πόνημα είναι η «προστιθέμενη αξία» εκείνων των φιλοσοφικών θεωριών που από την αρχαιότητα έως σήμερα πορεύονται της την απόδειξη, ανάδειξη και ανάδυση της «ύπαρξης», ως τον έσχατο εσωτερικό πυρήνα του Ανθρώπου, ως την απόλυτη και καθαρή εσωτερικότητα η οποία είναι η Αλήθεια. Ο συγγραφέας, από τη δική του σκοπιά, αναζητώντας την «αληθινή πορεία του όντος», ως ανακάλυψη της αλήθειας μέσα από την εσωτερικότητα του «όντος» σε μία υπαρκτή πραγματικότητα, αναδεικνύει όλα τα στάδια μιας «αληθινής πορείας» του όντος στην ενδοκοσμικότητα κατά τη διάρκεια του βίου του. Η σύνθεση των προσωπικών του πεποιθήσεων καταλήγει στην τελική διαμόρφωση μιας καθαρά προσωπικής ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ, η οποία σκοπό έχει να φανερώσει την Αλήθεια ως την απόλυτη εσωτερικότητα της βίωσης. Προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του, ο συγγραφέας αποτυπώνει τη σκέψη του μέσα από ένα δοκίμιο, το οποίο συνδυάζει τον ελεύθερο στοχασμό πάνω σε οντολογικά θέματα για ανάπτυξη προβληματισμού αλλά και αισθητικής συγκίνησης στον αναγνώστη, την αφήγηση μέσα από την «πορεία του όντος», τον αποδεικτικό και επεξηγηματικό τρόπο των όσων υποστηρίζει αλλά και τον δραματικό τόνο μέσα από την βιωματική κατάσταση του «όντος». Της, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί και «αλληγορικά» νοήματα της επεξεργασία συμβολισμών.