Η περί δημιουργίας διδασκαλία στην Πατερική γραμματεία του ΙΔ΄ αιώνα,καθώς και η σύνδεσή της με τη διάκριση ουσίας και ενεργειών στον Θεό, την καθιστούν σημαντική εξ επόψεως Ορθοδόξου. Ο Θεοφάνης Νικαίας κατά την τελευταία ανακίνηση του ζητήματος των ερίδων από τους φιλο-θωμιστές θεολόγους του Βυζαντίου, αναλαμβάνει να υπερασπιστεί την προγενέστερη πατερική παράδοση, συστηματοποιώντας τη διδασκαλία για την "εξ ουκ όντων" δημιουργία των όντων σε σχέση με τη διάκριση ουσίας και ενεργειών. Σε αυτό το πόνημα, επιχειρείται μία συστηματική μελέτη της θεολογίας του Θεοφάνους Νικαίας με σκοπό να φωτισθούν τα επιχειρήματα, των ησυχαστών και αντιησυχαστών για το ερώτημα της α ι διότητος των όντων.