Η κοινωνία συχνά επιβάλλει κανονιστικά πρότυπα που στιγματίζουν και περιθωριοποιούν τα άτομα με αναπηρία, δημιουργώντας φαινόμενα που ελάχιστοι έχουν διερευνήσει εις βάθος. Αυτό το βιβλίο, μέσα από σύγχρονες θεωρίες και πρακτικές, αναλύει πώς η κοινωνία κατασκευάζει και ενισχύει τα στίγματα, οδηγώντας στη μοναξιά και την απομόνωση των ατόμων με αναπηρία. Παράλληλα, προτείνεται μια νέα προοπτική: να δούμε την αναπηρία όχι ως έλλειψη, αλλά ως μια διαφορετική μορφή ύπαρξης που αξίζει κατανόηση και σεβασμό. Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις, ο αναγνώστης καλείται να αναθεωρήσει τις προκαταλήψεις του και να προάγει μια κοινωνία που βασίζεται στην αληθινή αποδοχή και συμπερίληψη.