Τον 4ο αιώνα, με τη μορφοποίηση του χριστιανικού δόγματος, επιλέχθηκαν σαν ιερά βιβλία του νέου δόγματος τέσσερα, από τα περίπου 70 κείμενα που κυκλοφορούσαν σχετικά με τον Ιησού. Στη συνέχεια, τα ευαγγέλια αυτά διορθώθηκαν, ξαναγράφτηκαν, τμήματα αφαιρέθηκαν, κεφάλαια προστέθηκαν, παράγραφοι άλλαξαν, με αποτέλεσμα τα ευαγγέλια που χρησιμοποιεί σήμερα η χριστιανική εκκλησία να μην έχουν και μεγάλη σχέση με τα αρχικά κείμενα αλλά να αποτελούν αντίγραφα του ευαγγελίου που έγραφε τον 16ο αιώνα ο Έρασμος. Το βιβλίο αυτό εξετάζει το περιεχόμενο των ευαγγελίων και δίνει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που προκύπτουν από την ανάγνωσή τους: τα συμβάντα που περιγράφονται ήταν πραγματικά; Μπορούσαν τουλάχιστον να έχουν συμβεί; Κι αν ναι, θα συνέβαιναν με τον τρόπο που περιγράφονται; Πώς, για παράδειγμα, βρήκε ο Ηρώδης 14.000 αρσενικά παιδιά κάτω των 2 ετών σε ένα χωριό που στις δόξες του δεν είχε πάνω από 300 κατοίκους και που την εποχή του Ιησού ήταν ακατοίκητο; Έγινε όντως έκλειψη ηλίου κατά την σταύρωση, ενώ η σελήνη ήταν 14 μέρες μακριά από τον ήλιο; Αναστήθηκαν όντως οι πεθαμένοι και περιμένανε 2 μέρες μέχρι να μπουν στην Ιερουσαλήμ; Και μετά τι έκαναν; Και γιατί κανείς ιστορικός δεν έχει ιδέα γι αυτά; Με εργαλεία την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα της εποχής, τις αρχαιολογικές έρευνες τη λογική σκέψη και την κοινή γνώση, το βιβλίο αυτό παρουσιάζει, μέσα από μια λεπτομερή αλλά καθόλου βαρετή έρευνα, όλα όσα αναφέρονται στα ευαγγελικά κείμενα και προκαλούν τη λογική και τη γνώση του μέσου ανθρώπου, απαντώντας εν τέλει στο κύριο ερώτημα: μήπως οι ευαγγελιστές δεν είναι οι εξιστορητές αλλά οι εφευρέτες των ιστοριών του Ιησού; Η "Η απάτη των ευαγγελίων" είναι ένα βιβλίο που διακρίνεται για δύο στοιχεία του: για τη μοναδική στην ελληνική βιβλιογραφία λεπτομερή έρευνά του σχετικά με το περιεχόμενο των ευαγγελίων και τη στρωτή και ευχάριστη αφήγηση, που κρατάει τον αναγνώστη καθηλωμένο μέχρι την τελευταία σελίδα.