Στο σώμα σου ακρωτηριάστηκαν όλες οι υδάτινες ηδονές που εναγωνίως ζητούσαν ν απαλύνουν τα πέτρινα χρόνια της μοναξιάς μου στο νησί των βροχών. Το σώμα σου κορμός υψικαμίνου επιθυμούσε να δροσίσει κάθε μου έωλη σκέψη που την εγκλώβισε ανάμεσα στα υπέροχα γυάλινα πόδια σου και τα αινιγματικά σημεία της στίξης. Δεν φοβόσουν τους σκοτεινούς τριγμούς των τραγουδιών της Δαλιδά τις νύχτες με δυνατή βροχή τότε που μ έψαχνες ψηλά στην Μονμάρτη κι αδιαφορούσες στα βλέμματα περαστικών. Τίποτα δεν μπορούσε ν αποσπάσει από εσένα, ούτε καν οι υλικές απολαύσεις όλα εκείνα που ήθελες να μοιραστείς μοιραίως με τον νεαρό της Κέρκυρας και του Παρισιού. Πώς γινόταν να μείνεις αμέτοχος και να μην πενθήσεις με τόση διαβρωτική ομορφιά να επικρέμεται από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός;