Στην παρούσα αντιμετωπίζεται το ερμηνευτικό πρόβλημα που προκύπτει, όσον αφορά στην έκταση εφαρμογής του κανόνα του άρθρου 692 § 4 ΚΠολΔ περί μη ικανοποίησης του δικαιώματος του οποίου ζητείται η εξασφάλιση ή η διατήρηση, και στις περιπτώσεις λήψης των πρόσφορων ασφαλιστικών μέτρων προς προσωρινή ρύθμιση κατάστασης. Στη θεωρία έχουν υποστηριχθεί από επιφανείς δικονομολόγους και οι δύο θεωρητικά δυνατές απόψεις, ενώ έντονος είναι ο σχετικός προβληματισμός και στη νομολογία, η οποία σε πολλές περιπτώσεις εφαρμόζει συχνά άκριτα τον παραπάνω κανόνα, με συνέπεια την απόρριψη αιτήσεων για λήψη ασφαλιστικών μέτρων προσωρινής ρύθμισης κατάστασης, χωρίς καν προσπάθεια αναζήτησης εναλλακτικών λύσεων με βάση τη συνδυασμένη εφαρμογή των κανόνων των άρθρων 692 § 1 και 732 ΚΠολΔ. Σκοπός της μελέτης είναι, μέσα από την ανάλυση των αντίθετων απόψεων στη θεωρία, όπως αυτές αφομοιώθηκαν και στη νομολογία, να επιχειρήσει να καταδείξει εκ νέου με βάση τη γραμματική, αλλά και τη λογική (ιστορική και συστηματική και ιδίως τελολογική) μέθοδο ερμηνείας το αληθές νόημα της διάταξης του άρθρου 692 § 4 ΚΠολΔ και το πεδίο εφαρμογής αυτού, ιδίως σε σχέση με τις διατάξεις των άρθρων 731 και 732 ΚΠολΔ.