Προσπάθειες και αγωνίες σημάδεψαν το καλοκαίρι του ’69, μετά την κατάθεση της προσφυγής στο πρωτοβάθμιο συμβούλιο νομιμοφροσύνης. Ποια, άραγε, θα ήταν η κατάληξη; Το ύφος και ο χαρακτήρας της εξουσίας απέκλειαν κάθε θετική εξέλιξη. Το καλοκαίρι όμως είχε μπει για καλά και για πρώτη φορά μετά από χρόνια, πήρε μέρος στη θερινή προετοιμασία των υποψηφίων. Εκείνο πάλι το επίτευγμα της εποχής, η αποστολή από την αμερικανική NASA, τριών αστροναυτών στο Φεγγάρι, δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Από τη μια θαύμαζε το επίτευγμα και από την άλλη ελεεινολογούσε το “καθεστώς”, το οποίο, ταυτόχρονα στοχοποιούσε αντιφρονούντες πάνω σε μια μικρή και αρχαία χώρα της Γης! Παρόλα αυτά προσπαθούσε να οργανώσει τη ζωή του. Όπως και τόσοι άλλοι δεν διάβλεπε κάποια διέξοδο από την παλιοκατάσταση. Τότε, μαζί με τον ξάδερφο άρχισαν να πηγαίνουν στον άλλο γιατρό, τον θείο Κώστα, που αποτελούσε γι’ αυτούς ένα ζεστό αποκούμπι. Κάπως έτσι δέθηκε και με έναν άλλον ξάδερφο, τον Απόστολο, ο οποίος έβαζε τις Κυριακές τον σκαραβαίο του για μια πεζοπορία στον Χορτιάτη, αλώβητο ακόμη από τα μηχανάκια. Η φύση, ήρεμη και καταπράσινη, τους γαλήνευε και τους ισορροπούσε.