Η Γερτρούδη Στάιν έγραψε την αυτοβιογραφία της το 1932 χρησιμοποιώντας ως κεντρικό πρόσωπο την επί 25 χρόνια σύντροφο και γραμματέα της, Άλις Τόκλας. Η συγγραφή "αυτοβιογραφίας" άλλου προσώπου είναι μία από τις πολλές παραξενιές που έκαναν τη Στάιν διάσημη παγκοσμίως. Το κείμενο διατηρεί βέβαια πολλά στοιχεία από τον προφορικό λόγο της Τόκλας, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πανέξυπνη παραλλαγή του ύφους της συγγραφέως, που σκιαγραφεί παιχνιδιάρικα ένα ομοίωμά της μέσα στο πολυπρόσωπο και κοσμοπολίτικο περιβάλλον του Παρισιού. Μέσα από προσωπικές περιγραφές και ιστορικά γεγονότα στις σελίδες του βιβλίου παρουσιάζεται ένα πανόραμα του Παρισιού της εποχής των Πικάσο, Ματίς και άλλων, ζωγράφων και συγγραφέων, με τους οποίους η Στάιν είχε καθημερινή επαφή. Παράλληλα, το σαλόνι της αποτελεί σημείο συνάντησης όλων των εκπατρισμένων Αμερικανών που ήταν περαστικοί ή έμεναν μόνιμα στο Παρίσι: Χεμινγουαίη, Σέργουντ Άντερσον, Σκότ Φιτζέραλντ και πολλών άλλων. Γνωρίζοντας από κοντά τις ανησυχίες και το περιβάλλον που δημιουργούσαν, η Στάιν τους απέδωσε τον όρο Χαμένη Γενιά (Lost generation), γνώρισμα που τους χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα.