Μετά από ένα "προφητικό" όνειρο ο Αλέξανδρος ξυπνά στην καθημερινή του πραγματικότητα· αμέσως τού επιτίθενται οι Εισβολείς. Τότε συνειδητοποιεί για μια ακόμη φορά ότι πρέπει να διασχίσει το εικοσιτετράωρό του, που είναι κατοικημένο από ανθρωπόμορφα τέρατα, μεταμορφωμένους δαίμονες και άχρηστες μνήμες. Η πορεία του μέσα στο Σφαγείο της Πόλης απομυθοποιεί τη λεγόμενη "χαρά της ζωής". Αργότερα θα διαπιστώσει ότι είναι καταδικασμένος να "ζει" σ αυτόν τον ακατανόητο, επαναλαμβανόμενο εφιάλτη για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Η σπασμωδική γραφή προσπαθεί να "μιμηθεί" -και να "αντιγράψει"- το κατακερματισμένο πρόσωπο του συνειδησιακού ανθρώπου. "Η διαδρομή" και "Η καταδίκη" είναι οι συνιστώσες του ίδιου προαιώνιου δράματος.