Η μονογραφία πραγματεύεται την διάκριση πραγματικού και νομικού ζητήματος, ζήτημα κομβικό στο δίκαιο της αναίρεσης κατά τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Στο πρώτο (γενικό) μέρος της μελέτης δίδεται ιδιαίτερο βάρος στην τυποποίηση και επεξήγηση της σχετικής αρεοπαγιτικής νομολογίας, η οποία αναλύεται εποπτικά κατά κλάδους δικαίου και κατά θέμα. Ο αναγνώστης μπορεί έτσι να εντοπίσει πρακτικά και γρήγορα την θέση του Αρείου Πάγου σε σχέση με το εάν ένα ζήτημα θεωρείται πραγματικό (επομένως κατ’ αρχήν και αναιρετικώς ανέλεγκτο) ή νομικό. Εν συνεχεία εξετάζονται οι διαφορετικές θεωρητικές βάσεις που έχουν προταθεί κατά την αναζήτηση για ένα ασφαλές κριτήριο διάκρισης. Εκτίθεται, τέλος, και η θέση του συγγραφέα, η οποία και ελέγχεται υπό διαφορετικά πρίσματα. Στο δεύτερο (ειδικό) μέρος της, η μελέτη εστιάζει κριτικά στον αναιρετικό έλεγχο της παραβίασης των ερμηνευτικών κανόνων των δικαιοπραξιών, πάντοτε υπό τη σκοπιά της διάκρισης πραγματικού και νομικού ζητήματος. Και εδώ προηγείται η πρακτική προσέγγιση με την κωδικοποιημένη καταγραφή της αρεοπαγιτικής νομολογίας. Ακολουθεί η κριτική παράθεση των θεωρητικών προσεγγίσεων και προτάσεων αναφορικά το ειδικό ζήτημα του αναιρετικού ελέγχου της παραβίασης των ερμηνευτικών κανόνων. Ο αναγνώστης έχει έτσι σταθερό πεδίο αναφοράς και εφαρμογής της κάθε θεωρίας, προτού αναζητήσει ή αντιμετωπίσει αφηρημένες αναλύσεις του ζητήματος. Γενικότερος σκοπός της μονογραφίας είναι να παρουσιάσει με πρακτικό, συγκεκριμένο και εύληπτο τρόπο ένα –κατά γενική ομολογία κατ’ αρχήν δυσπρόσιτο– ζήτημα.