Οι ρόλοι του θεάτρου είναι ρόλοι σκιών και φαντασμάτων που ζωντανεύουν στη σκηνή χρησιμοποιώντας τη ζωή των ηθοποιών. Όμως, αυτή η σχέση συχνά γίνεται επικίνδυνη γιατί οι ρόλοι γίνονται απαιτητικοί μέχρι και αδίστακτοι. Δεν τους αρκεί ο χρόνος της παράστασης. Απαιτούν περισσότερα. Μετά την παράσταση δε θέλουν να εγκαταλείπουν τα σώματα και τις ψυχές των ηθοποιών διεκδικώντας περισσότερη ζωή, μέχρι και την απόλυτη κυριαρχία. Θέλουν να υπάρχουν συνεχώς! Και τότε στον εσωτερικό κόσμο του ηθοποιού γίνεται η μεγάλη σύγκρουση μεταξύ του χαρακτήρα του ρόλου και του χαρακτήρα του ηθοποιού. Γίνεται ένας πόλεμος για το ποιος από τους δύο θα επικρατήσει. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του ηθοποιού Πέτρου Ορμίδη που όταν αφήνει τους ρόλους να κυριαρχούν παίζει δαιμονικά. Όταν, όμως, δεν τους το επιτρέπει, προτάσσοντας τη ζωή του, οι χαρακτήρες των ρόλων τον εγκαταλείπουν αφήνοντάς τον να παίζει ατάλαντα. Το δίλημμα ανάμεσα στη ζωή και το θέατρο είναι αναπόφευκτο. Ο Ορμίδης πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο θέατρο και τη ζωή του...