Η Πρεφωνία και η Θέκλα, είναι δύο ηρωίδες του έργου που συναντιώνται σε κρίσιμες και δύσκολες για τις δύο περιόδους της ζωής τους. Στα χρόνια της Κατοχής. Οι ξένοι κατακτητές, σε συνεργασία με ντόπιους απάτριδες, τις αφήνουν χωρίς άντρες, παιδιά και οικογένεια. Αναγκαστικά συνεργάζονται όχι μόνο για να επιβιώσουν, αλλά και για να διεκδικήσουνε το δικό τους Δικιωμό και των συγγενών τους στον Γδικιωμό. Έτσι όπως οι άγραφοι νόμοι επιτάσσουν και τα ήθη και έθιμα απαιτούν. Για να ομολογείται η συνέπεια των Μανιατών στο ηθικό χρέος της μνήμης. Για να δηλώνεται το πιστεύω τους στον αδυσώπητο νόμο της εκδίκησης. Για να τονίζεται η περηφάνεια και τιμιότητα του λαού της Μάνης. Για να μοιρολογήσουν με τη δύναμη της χαροκαμένης ψυχής τους τους άκρα αδικοχαμένους δικούς τους. Που δεν είναι και λίγοι. Και οι δύο είναι πρόσωπα συμβολικά και εκπροσωπούν ομάδες γυναικών με διαφορετικά γνωρίσματα και ρόλους χαρακτηριστικούς. Και οι δύο είναι αντιπροσωπευτικά αντίγραφα γυναικών του τόπου. Δύο πρόσωπα που ξεπερνάνε τα όριά τους και λειτουργούν με υπερβάσεις ακόμη και του ανθρώπινου λογισμού. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι και οι δύο παίζουνε βασικούς ρόλους σε θέατρο παραλόγου. Γιατί μόνο μέσα στον παραλογισμό των καιρών και ανθρώπων δικαιώνεται η ύπαρξή τους. Και οι δύο είναι πεισθάγκωνα δεμένες στον τροχό της μοίρας τους. Και των δύο το μέλλον διαγράφεται ως θολό και αόριστον.