Αφού ξεπέρασα το όριο των τριάντα βιβλίων, αισθάνομαι την ανάγκη να ξεκαθαρίσω το θέμα του ηδονισμού. Αν έπρεπε να το περιορίσω σε μία ερώτηση, αυτή θα ήταν προφανώς η ερώτηση του Σπινόζα: Τι μπορεί να κάνει το σώμα; Στην οποία θα πρέπει να προσθέσω την εξής: Πώς έγινε το αγαπημένο φιλοσοφικό αντικείμενο; Και στη συνέχεια απανωτά ερωτήματα: Πώς να σκεφτεί κανείς ως καλλιτέχνης; Με ποιον τρόπο μπορεί να τοποθετηθεί η ηθική στο αισθητικό επίπεδο; Πόσος χώρος μένει για τον Διόνυσο σ έναν πολιτισμό απόλυτα υποταγμένο στον Απόλλωνα; Ποια είναι η φύση της σχέσης μεταξύ ηδονισμού και αναρχισμού; Με ποιους τρόπους μπορεί να εφαρμοστεί μια φιλοσοφία; Σε τι μπορεί να ελπίζει το σώμα των μεταμοντέρνων βιοτεχνολογιών; Ποια είναι η σχέση μεταξύ βιογραφίας και συγγραφής ως προς τη φιλοσοφία; Βάσει ποιων αρχών έχουν κατασκευαστεί οι φιλοσοφικές μυθολογίες; Πώς θα αποχριστιανοποιηθεί η δυτική επιστήμη; Είναι δυνατό να υπάρξουν νέες κοινότητες; Οι απαντήσεις σ αυτά τα ερωτήματα απαιτούν μια σειρά αναπτύξεις που συνιστούν μια ριζοσπαστική υπαρξιακή σκέψη. Εξού και η καλλιτεχνική υποκειμενικότητα, η ενδοκοσμική ηθική, η ελευθεριακή πολιτική, ο νιτσεϊσμός της Αριστεράς, ο αισθησιοκρατικός υλισμός, ο χαροποιός ωφελιμισμός, ο ηλιακός ερωτισμός, η προμηθεϊκή βιοηθική, το φαουστικό σώμα, το υπαρξιακό άπαξ, η φιλοσοφική ζωή, η εναλλακτική ιστοριογραφία, η μεταχριστιανική αθεολογία, τα ηδονιστικά συμβόλαια, που προσφέρουν ισάριθμες ευκαιρίες για να αναζωογονήσουμε τους μελαγχολικούς καιρούς μας με την πρόταση μιας σκέψης για ζωή.