Κατά τη διερεύνηση της σχέσης του φανταστικού στοιχείου με τη γλώσσα, ο Ζορζ Ζαν, αφού διέτρεξε όλα τα «πεδία» της ποίησης, επιχειρεί μ΄ αυτό το βιβλίο μια αναδίφηση των πηγών του «προφορικού λόγου» των παραμυθιών. Χωρίς να έχει την πρόθεση να διατυπώσει νέες απόψεις για την καταγωγή τους ή να προτείνει νέες μεθόδους μορφολογικής ή ερμηνευτικής ανάλυσης, κάνει μια ανασκόπηση των διάφορων θεωριών που αφορούν σ΄ αυτές τις προσεγγίσεις, όπου η ανθρωπολογία, η ψυχανάλυση και η δομιστική μέθοδος ενώνονται στην προσπάθειά τους να συλλάβουν την ουσία αυτών των «απλών μορφών», που είναι τα παραμύθια, στην ποικιλία και την παγκοσμιότητά τους. Επιχειρεί να τονίσει τη σημασία που έχουν για το σύγχρονο κόσμο οι «προφορικές λογοτεχνίες» και δείχνει πώς οι δρόμοι της προφορικότητας οδηγούν στην καθαυτή λογοτεχνία. Προσπαθεί επίσης να διασαφηνίσει τη θέση που υποστηρίζει και σύμφωνα με την οποία τα παραμύθια, στη «λαϊκή» τους μορφή, μαρτυρούν κάποιες αλήθειες, όπως και κάνουν ν΄ αναδυθούν μέσα από τα λόγια των αφηγητών οι σκοτεινές δυνάμεις του ατομικού και του συλλογικού ασυνείδητου. Τέλος, προσπαθεί να απελευθερώσει όλα εκείνα τα στοιχεία των παραμυθιών τού χθες από τη Γαλλία και απ΄ όλο τον κόσμο, που ασκούν επίδραση στη φαντασία των σύγχρονων παιδιών (και των ενηλίκων). Επίσης παρουσιάζει έναν ικανό αριθμό παιδαγωγικών πρακτικών, που είναι σε θέση να ξαναδώσουν νόημα στην «τελετή του παραμυθιού» και να διανοίξουν στη δημιουργικότητα του καθενός μας δρόμους μαγεμένους από ιστορίες της εποχής μας, που δεν απαρνούνται το δυνατό άρωμα των παραμυθιών τού χτες.