Με το ενδέκατο ποιητικό του βιβλίο ο Βαγγέλης Χρόνης συνεχίζει μια διαδρομή που, ξεκινημένη πριν από είκοσι πέντε ακριβώς χρόνια (1999) με τη συλλογή Ο σύμμαχος χρόνος, αποσαφηνίζει και εμπλουτίζει τα ποιητικά του χαρακτηριστικά, παγιωμένα ωστόσο από το πρώτο του κιόλας βιβλίο. Η έντονη φιλοσοφική διάθεση σε συνδυασμό με ένα άκρως οικονομημένο λυρικό στοιχείο συγκροτούν τελικά ένα περίτεχνα δομημένο σύμπαν, όπου η συγκρατημένα διατυπωμένη υπαρξιακή οιμωγή φαίνεται να μην παραχαράσσει την αντικειμενική θεώρηση του κόσμου. Ενός κόσμου εννοημένου ως ένα σύνολο όχι μόνον ανθρώπων αλλά και μιας φύσης, που, παρά τις αυτές και ονοματισμένες συναρπαστικές εκφάνσεις της, παραμένει ανεξιχνίαστη και μυστηριώδης στον εσώτατο πυρήνα της. Αν το «δαχτυλικό αποτύπωμα» που εισήγαγε ο Παντελής Πρεβελάκης είναι μια έννοια καθοριστική προκειμένου να καταχωριστεί ένας ποιητής μέσα σε μια συνέχεια που αριθμεί αιώνες, ο Βαγγέλης Χρόνης την έχει πολιορκήσει αναγνωρίζοντας τη σημασία του «ελάχιστου» ώστε το «όλον» να επαναφέρεται ακέραιο.