Το έργο πραγματεύεται την έγκληση, έναν θεσμό ο οποίος εντάσσεται στο πεδίο του ουσιαστικού και του δικονομικού ποινικού δικαίου και βρίσκεται στο επίκεντρο των κανονιστικών εξελίξεων τα τελευταία έτη. Εξετάζονται ζητήματα που έχουν απασχολήσει έντονα την επιστήμη και τη νομολογία, όπως εκείνα που ανακύπτουν στο πλαίσιο του διαχρονικού δικαίου, του ενωσιακού δικαίου και της εφαρμογής της αρχής in dubio pro reo. Η έγκληση οριοθετείται σε σχέση με θεσμούς ουσιαστικού και δικονομικού ποινικού δικαίου, αναλύονται δε οι προϋποθέσεις έγκυρης υποβολής της από φυσικό ή νομικό πρόσωπο. Αντικείμενο συστηματικής προσέγγισης αποτελούν οι περιπτώσεις προσωρινής και οριστικής έλλειψης της έγκλησης. Στη συνέχεια, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται σε επίκαιρα, δογματικής και πρακτικής φύσεως, ειδικά ζητήματα που ανακύπτουν στο πεδίο του ουσιαστικού ποινικού δικαίου και σε εκείνο της ειδικής ποινικής νομοθεσίας. Ιδιαίτερο κεφάλαιο αφιερώνεται στη δικονομική μεταχείριση της έγκλησης, ενώ, τέλος, γίνονται παρατηρήσεις στις διατάξεις του Ν. 5090/2024 που αφορούν την έγκληση. Στην μονογραφία επιχειρείται μια εξαντλητική καταγραφή των απόψεων που έχουν υιοθετηθεί είτε από τη νομολογία, ιδίως την πρόσφατη, είτε από τη θεωρία, με αναφορά του συνόλου των σχετικών πηγών, προκειμένου να διευκολύνεται ο αναγνώστης στην προσπάθειά του να παρακολουθήσει την ποινική θεωρία και πράξη. Oι απόψεις αυτές, καθώς επίσης και οι αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του νομοθέτη αξιολογούνται κριτικά και γίνονται συγκεκριμένες προτάσεις.