Η πασίγνωστη αποστροφή του John Maynard Keynes ηχεί ως προειδοποίηση στους ανθρώπους της πράξης - και τους πολιτικούς. "Πρακτικοί άνθρωποι που θεωρούν ότι δεν υφίστανται οποιαδήποτε πνευματική επιρροή, συνήθως, είναι οι δούλοι κάποιου μακαρίτη οικονομολόγου". Οι σύγχρονοι θεωρητικοί της μετα-Κεϋνσιαν(ιστικ)ής μακροοικονομικής εποχής θα προσυπέγραφαν, μπορεί με ενθουσιασμό, αυτήν την προειδοποίηση, όντας βέβαιοι ότι η (μεθοδολογικώς αξιωμένη) επιστημονική εγκυρότητα της νέας μακροοικονομικής θεωρίας περιστέλλει τα περιθώρια διανοητικής ή άλλης αδράνειας των πολιτικών. Παρ’ όλα αυτά, η προειδοποίηση είναι τόσο αυτάρεσκη όσο ατελής είναι η επιστημοσύνη της μακροοικονομικής θεωρίας. Είναι, επομένως, τόσο αυτάρεσκη όσο αδύνατη είναι η τεχνοκρατική αντίληψη της μακροοικονομικής πολιτικής και όσο αφελής είναι η υπόδειξη συρρίκνωσής της εν όψει της, υποτιθέμενης, υψηλής προσαρμοστικότητας των αγορών. Η μακροοικονομική της πράξης δεν είναι εγκλωβισμένη θεωρητικώς. Η εφαρμοσμένη μακροοικονομική πολιτική ανταποκρίνεται στις προτιμήσεις των ισχυρότερων συμφερόντων. Διευκολύνεται από, κατά την αυτή λογική σχηματιζόμενους και μεσολαβούντες, εγχώριους και διεθνείς οικονομικούς θεσμούς. Και, δίχως άλλο, (εκ των υστέρων) ιδεολογικώς νομιμοποιείται και τεχνικώς εκλογικεύεται δια των επιλεκτικών επικλήσεων των διαμορφωτών της πολιτικής στην μακροοικονομική θεωρία. Οι άνθρωποι της πράξης μοιάζει, λοιπόν, να εκδικούνται τους θεωρητικούς οικονομολόγους, ζώντες τε και μακαρίτες, χρησιμοποιώντας τις ιδέες τους με τρόπο που, μάλλον εξυπηρετεί, παρά καθοριστικώς επηρεάζει την λήψη των αποφάσεων μακροοικονομικής πολιτικής. Πολύ συχνά, δηλαδή, ζώντες και μακαρίτες οικονομολόγοι, μεταξύ των τελευταίων πρωτίστως ο Λόρδος Keynes, μοιάζει να ανακαλούνται, προσωρινώς, από την διανοητική εφεδρεία τους.