Ο Άνθιμος, ένας φανατικός συλλέκτης ορχεοειδών, άκουσε μια διήγηση του Πεντζίκη, σύμφωνα με την οποία απέκτησε κάποτε, για λίγη ώρα, πρόγευση ενός άχρονου κόσμου εξαιτίας κάποιου ταπεινού αντικειμένου, μιας κάλτσας. Τον είχε χτυπήσει κατά πρόσωπο, παρασυρμένη από τον άνεμο, την ώρα που εκείνος ρέμβαζε σε μια ταράτσα. Τότε, στην καρδιά του συλλέκτη γεννιέται η επιθυμία να αποκτήσει κι ο ίδιος ένα ανάλογο βίωμα, επιθυμία που εξελίσσεται σε εμμονή, άμεσα συνδεδεμένη με το ενδιαφέρον του για τις ορχιδέες. Όμως εξαφανίζεται απροσδόκητα, κατά τη διάρκεια μιας εξόρμησής του στο βουνό. Μέσα από την περιπέτεια της γυναίκας του, που απεγνωσμένα τον αναζητεί, ακολουθούμε τα αισθητά ίχνη της αγάπης του συλλέκτη για τα σπάνια αυτά λουλούδια, αλλά και τα αδιόρατα ίχνη που άφησε σ’ αυτήν η συμβίωση μαζί του. Μετέχουμε στην απρόσμενη τροπή που παίρνει η πορεία της ζωής της, καθώς προοδευτικά διαπιστώνει ότι η αναζήτηση του άλλου μπορεί κάποτε να οδηγήσει στην επανεύρεση ενός χαμένου εαυτού. Το όνειρο και η αμεσότητα συχνά συγχέονται, παραμένοντας όμως και τα δύο τοπία της ίδιας αναζήτησης: του εαυτού και του άλλου. Παράλληλα, με αφορμή τις σημειώσεις του συλλέκτη, μαθαίνουμε για τις ορχιδέες, για τα μονήρη σπάνια άνθη των βουνών, τα οποία ανέκαθεν αποτελούσαν αντικείμενα πάθους και επίμονης αναζήτησης για πολλούς.