Τα έτη 1996-2003 αποτελούν για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας μια περίοδο εκσυγχρονισμού και υπέρβασης των αδιεξόδων που είχαν συσσωρευτεί τα προηγούμενα χρόνια. Η πορεία αυτή συνάντησε όμως μεγάλες αντιστάσεις. Ο παρών τόμος καλύπτει αυτή την περίοδο και το μεταβατικό έτος που προηγήθηκε (1995). Η έμφαση είναι στα βαλκανικά ζητήματα, αλλά θίγονται και άλλα μείζονα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος, όπως ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός, το κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά, καθώς και ζητήματα της διεθνούς πολιτικής, όπως το Ιράκ και η τρομοκρατία. Το βιβλίο αποτελείται από 47 αυτόνομα κείμενα παρέμβασης που παρακολουθούν και σχολιάζουν την εξωτερική και ευρωπαϊκή μας πολιτική, αναδεικνύοντας τη σταθερή πάλη ανάμεσα στην παραδοσιακή ελληνική προσέγγιση και τον εκσυγχρονισμό. Κεντρικές ιδέες που τα διατρέχουν είναι η αντίθεση στον εθνικισμό, η στήριξη του ευρωπαϊκού δρόμου των Βαλκανίων και της Τουρκίας, η αντίθεση στην επαναχάραξη συνόρων, ο σεβασμός των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και η στήριξη πολυπολιτισμικών κοινωνιών, η ομοσπονδιακή επιλογή για την Ευρώπη. Ο εκσυγχρονισμός της εξωτερικής πολιτικής έχει μια έντονα οριζόντια διάσταση όσον αφορά το πολιτικό σύστημα, αφού η σχετική διαχωριστική γραμμή διαπερνά όλα περίπου τα κόμματα. Ταυτόχρονα όμως, η εξωτερική πολιτική βρίσκεται μέσα στο πεδίο της πολιτικής και της διαίρεσης αριστερά/δεξιά.