Ορμόνες, μικρά μόρια, ικανά για όλα πρακτικά. Ορμόνες, μεταφορείς σημάτων βιοχημικών αν το δεις επιστημονικά, σημάτων ζωής και πεμπτουσίας, αν το δεις φιλοσοφικά. Γένους θηλυκού παρεμπιπτόντως. Σαν τις μάρκες των αυτοκινήτων. Ερωτικές και αλήτισσες μαζί. Είναι μια στιγμή που η φύση ανοίγει διάπλατα, που οι αδένες αυξάνουν την έκκριση ορμονών, που η πλάση σε τοποθετεί εκεί που ανήκεις. Τη φορά που σε κάθε άνθρωπο ξυπνάει όλο αυτό το μεγαλειώδες δημιούργημα της υπόφυσης, του συντονιστή των ορμονών και μας ραντίζει με αυτή τη μαγεία των ορμονών που τρέχουν ιλιγγιωδώς μέσω του αίματος και ξυπνάνε τις γονάδες μας, τους όρχεις και τις ωοθήκες, και εμείς, οι πρωτόγονοι, φτερουγίζουμε σαν τις πεταλούδες. Και μετά σεξ, με ή χωρίς συναίσθημα, με πιο πολλή ματαίωση, παρά χαρά. Και καλά με προοπτική, αλλά κατά βάθος ορμή και ένστικτο. Μάλλον η φύση έστησε καλά αυτό το μαγικό και απίστευτα καλά οργανωμένο παιχνίδι, με το φλερτ, τον ερεθισμό, τη στύση, τη γυναικεία εφύγρανση και τελικά τον σεισμό των πολλών ρίχτερ που λέγεται οργασμός. Πιστεύει κανείς μας ότι αν δεν ήταν ωραία η ερωτική πράξη, θα την δοκιμάζαμε; Έρως –λοιπόν– ανίκατε μάχαν, ή απλό κυνήγι οργασμού και ηδονής, φιλτραρισμένου και τυλιγμένου με λαμέ και φαντεζί περιτύλιγμα; Τη νοιάζει λέτε τη φύση αν έχουμε οργασμό, ή μήπως απλά μας θολώνει, ώστε να κάνουμε απογόνους και να συνεχίσουμε το είδος; Ιδού η απορία, ιδού και το κίνητρό μου να γράψω…