Σ΄ένα συνέδριο αφιερωμένο στη μνήμη του George Lichtheim αποτελεί ριψοκίνδυνο πράγματι εγχρείρημα να επιχειρήσει κανείς μιαν ανάλυση της σχέσης ανάμεσα στον Γκέοργκ Λούκατς και τη Σχολή της Φραγκφούρτης. Διότι κάνοντας κάτι τέτοιο είναι υποχρεωμένος να διατρέξει ένα μεγάλο μέρος του δρόμου εκείνου που με τόση άνεση διένυσε ο Lichtheim στην εργασία του "Από τον Μαρξ στον Χέγκελ", και αλλού. Αντί να προσπαθήσω να ανταγωνιστώ τη σφαιρικότητα και τη συνθετική δύναμη που διακρίνουν τα δοκίμια του βιβλίου αυτού καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του έργου του Lichtheim προτίμησα να αναλάβω το μετριοπαθέστερο εγχείρημα να επικεντρώσω την έρευνα σε μιαν ορισμένη πλευρά της σχέσης εκείνης η οποία φαίνεται ουδιώδης για να κατανοήσει κανείς τον μαρξιστικό ουμανισμό του αιώνα μας. Το θέμα που επέλεξα είναι οι διαφορετικές χρήσεις της έννοιας της ολότητας στο έργο του Λούκατς και του Αντόρνο, ο οποίος αντιπροσωπεύει τον πιο ριζοσπαστικό αντίποδα του Λούκατς μέσα στη πρώτη γενεά των θεωρητικών της Σχολής της Φραγκφούρτης. Ειδικότερα το αντικείμενό μου θα είναι η σιωπηρή σύγκρουση του "Ιστορία και ταξική συνείδηση" με την "Αρνητική διαλεκτική" και οι επιπτώσεις της στη μαρξιστική θεωρία των ημερών μας, [...] (απόσπασμα από το βιβλίο)