Στη σημερινή εποχή καθίσταται επιτακτική η ανάγκη επαναπροσδιορισμού της έννοιας του προσώπου μέσα στις νέες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που δημιουργούνται. Ο σεβασμός στην προσωπικότητα του ανθρώπου αποτελεί πάντα ένα σημαντικό και καθοριστικό ιδεώδες. Η έννοια του προσώπου (που ταυτίστηκε με την έννοια της υπόστασης), αναπτύχθηκε επισήμως στην Καππαδοκική χριστιανική θεολογία κατά τον 4ο μ.Χ αιώνα, οι πρώτες όμως αναφορές και σκιώδεις επισημάνσεις ανάγονται στην πλατωνική και μεταπλατωνική σκέψη. Ιδιαίτερα ο Πλωτίνος στο φιλοσοφικό του σύστημα ανέπτυξε την έννοια των υποστάσεων με σημαντικές όμως διαφοροποιήσεις από τη χριστιανική αντίληψη που ακολούθησε. Επειδή στις μέρες μας παρατηρείται μια αποξένωση του όρου από τις κύριες πηγές του, το παρόν πόνημα φιλοδοξεί να καλύψει, να επανασυνδέσει και να αποκαταστήσει τους όρους «πρόσωπο» και «υπόστασις» στη βαθειά οντολογική τους διάσταση, μακριά από ανατομικές ή σύγχρονες περσοναλιστικές θεωρήσεις.