Στην τρίτη ποιητική του συλλογή, ο Νικόλας Λεβέντης κάνει μια συνειδητή… Επιστροφή σε όλα όσα για εκείνον αποτελούν το ποιητικό του σύμπαν και τον πυρήνα της ποιητικής του ταυτότητας: που δεν είναι άλλος από την προσπάθεια αποτύπωσης των φιλοσοφικών του σκέψεων, ενδοιασμών και προσδοκιών σε στίχους. Στίχους που τρέφονται από όλα όσα δονούν την ψυχή -αγάπη, θάνατος, ευτυχία, ελευθερία, πίστη, ανθρωπιά- αλλά και εισάγουν τον αναγνώστη σε μια ριπή από λέξεις θρησκευτικά φορτισμένες: έπαρση, πλάνη, κάθαρση, αμαρτία, αλαζονεία, μετάνοια, Κτίστης, σωτηρία, εν Χριστώ πιστός, Θείο Σώμα… Λέξεις και νοήματα που ακόμη και όταν εκφεύγουν σε μια θρησκευτική ρητορική, ωστόσο δεν αλλοιώνουν τη γνησιότητα της ποιητικής ουσίας. Άλλωστε, οι λέξεις αυτές, με την καταγεγραμμένη δύναμη που κουβαλούν ως πανανθρώπινη κληρονομιά της αληθινής πίστης, είναι μια ιδιότυπη εισαγωγή σε ένα πνευματικό ταξίδι που «ξεναγός» δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον ποιητή. Ο οποίος και παίρνει από το χέρι τον αναγνώστη για να γίνουν συνοδοιπόροι στην αναζήτηση του φωτός, στην αναζήτηση της πνευματικότητας εκεί που κατοικοεδρεύει η κυνική πραγματικότητα, στην αναζήτηση της σωτηρίας της ψυχής εκεί που βασιλεύει η ματαιοδοξία, ο εγωισμός και ο πνευματικός θάνατος. Αν κοιτάξει κανείς, λοιπόν, τα ποιήματα αυτά του Λεβέντη ως «άλλες ποιητικές παραβολές» ίσως και να νιώσει το όραμά του.