Έξι διηγήματα, έξι ήρωες εγκλωβισμένοι σε μια προσωπική ή συλλογική δυστοπία. Οι ήρωες του Γιώργου Ψωμιάδη έρχονται αντιμέτωποι με έναν κόσμο εχθρικό. Οι συνθήκες διαβίωσης στις μητροπόλεις, η εργασιακή δυσφορία και η αποξένωση που προκαλεί η κυριαρχία της τεχνολογίας συνθέτουν ένα ζοφερό σκηνικό που επιτείνει την ψυχική έρημο. Πρόσωπα μοναχικά, ενίοτε ανίκανα να αποτινάξουν τα βάρη του παρελθόντος, κινούνται με άξονα μια μικρή ελπίδα. Συχνά αναζητούν τη ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής, μια «οικογένεια», μια εστία να απαγκιάσουν, τη δική τους φωλιά, ενώ κάποτε επιστρατεύουν μια παρηγορητική φυγή προς έναν κόσμο φανταστικό. Έξι ιστορίες από ένα δυσοίωνο μέλλον, που ωστόσο είναι ήδη αμετάκλητα παρόν. Έξι ιστορίες για ανθρώπους που αντιστέκονται και ελπίζουν. * “Είχαν περάσει ώρες περπατώντας πλάι στα θολά νερά της θάλασσας, βυθίζοντας τις μπότες τους στη βρεγμένη άμμο. Έτρωγαν σάντουιτς που είχαν φέρει μαζί τους, ξαπόσταιναν στις υγρές αυλές των εστιατορίων και χάνονταν για ώρα βαδίζοντας κάτω από τις φυλλωσιές των δέντρων. Όταν βρήκαν την ακτή, ο πατέρας κρέμασε θριαμβευτικά το σκουφί του σε ένα από τα δέντρα μπροστά στα βράχια. «Αυτό θα είναι το κρησφύγετό μας τα καλοκαίρια, η φωλιά μας», είπε, «κι εδώ θα φτιάξουμε τα κρεβάτια μας».„