"Οι Σειρήνες με το τραγούδι τους έχουν γλιστρήσει απ το κοχύλι στο μυαλό μου και είναι εδώ. Και σκάβουν. Χρόνια τώρα, μου έκαναν πληγές που άρχισαν να αιμορραγούν. Ξεγελάστηκα. Νόμισα πως ένα τραγούδι που μας αρέσει είναι ακίνδυνο. Δεν ήξερα... Το τραγούδι γίνεται κραυγή. Βρίσκει τον άλλο μας εαυτό. Το θαμμένο. Ξυπνά μέσα μας τον πόθο για μιαν άλλη ζωή μακριά απ αυτήν που αναγκαζόμαστε να ζούμε κάθε μέρα και δε μας αρέσει και μας συνθλίβει. Θέλω να ζήσω τη ζωή μου, με μεγάλες ανάσες..."