"Την είδα για πρώτη φορά στον ύπνο μου. Μούδιασα, ξαφνιάστηκα κείνο το βράδυ της περασμένης Δευτέρας. Δεν την είχα δει ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Άλλωστε, πώς να τη δω και πού να τη δω; Βλέπεις, δεν ήμουν ούτε η γερμανική σφαίρα που της έκοψε το νήμα της ζωής ούτε κανένα βίσσαλο του φούρνου όπου την έβαλαν οι Γερμανοί και οι Έλληνες φασίστες για να της ζεστάνουν το παγωμένο της κορμί. Δεν ήμουν ούτε φωτιά να την αγγίξω. Δεν ήμουν αγέρας να τη χαϊδέψω. Δεν ήμουν ήλιος να της φωτίσω το δρόμο που πήγαινε να μαζέψει τη βεντέμα του λιόφυτου για να έχουν λάδι τα παιδιά της. Δεν ήμουν ο Αποσπερίτης, τ αστέρια της νυχτιάς που χάιδευαν τα μακριά μαύρα της μαλλιά όταν γύριζε το βράδυ κατάκοπη στο κονάκι της. Δεν ήμουν ούτε η Πούλια του πρωινού να χαϊδεύω σαν πρώιμη άνοιξη το λεμονανθισμένο πρόσωπό της. Δεν ήμουν τίποτε απ όλα αυτά για να γνωρίσω τη δική μου γιαγιά, της δικής μου μάνας τη μάνα. Και φυσικά δεν ήμουν η μάνα γη που αγκάλιασε ό,τι αποκαμένο βρέθηκε από το κορμί της από το ζέσταμα του φούρνου που του προσφέρανε οι Γερμανοί για να συνετίσουν τους υπόλοιπους που δε συμμορφώνονταν προς τας υποδείξεις. Δεν ήμουν τίποτε απ όλα αυτά. Ήμουν απλώς ο γόνος της που γεννήθηκε χρόνια μετά".