Με το βιβλίο αυτό δίδεται η οριστική απάντηση στο μεγάλο φιλολογικό και θεολογικό πρόβλημα, σχετικά με την γνησιότητα των συγγραμμάτων που φέρουν το όνομα του Διονυσίου Αρεοπαγίτη. Ο Διονύσιος προσήλθε στον Χριστιανισμό μετά την ομιλία του Αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο. Τα έργα του εμφανίστηκαν δημόσια κατά το έτος 532, σε μια διάσκεψη μεταξύ Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών. (Πρόκειται για τα έργα: Περί Θείων Ονομάτων, Περί Ουρανίας Ιεραρχίας, Περί Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, Περί Μυστικής Θεολογίας, και 10 Επιστολές). Από τότε κυκλοφόρησαν ευρύτερα και απετέλεσαν τις βάσεις του Χριστιανικού μυστικισμού, τόσο στο Βυζάντιο, όσο και στη Δύση, αλλά και στις Σλαβικές χώρες, χωρίς ποτέ να αμφισβητηθεί η γνησιότητά τους. Κάποιες αντιρρήσεις άρχισαν να εκφράζονται από τον Μεσαίωνα και κατά τα τέλη του 19ου αιώνα. Με τις εργασίες των Hugo Koch και Josef Stiglmayr επιβλήθηκε καθολικά σχεδόν η άποψη ότι τα έργα αυτά δεν ανήκουν στον Διονύσιο Αρεοπαγίτη, αλλά γράφτηκαν κατά τον Ε΄ αιώνα από έναν άγνωστο συγγραφέα, που ονομάστηκε συμβατικά Ψευδο-Διονύσιος. Στο βιβλίο αυτό καταρρίπτονται όλα τα αντίθετα επιχειρήματα και επαναφέρεται η αρχική άποψη της γνησιότητος των Αρεοπαγιτικών έργων. Αυτά δεν κυκλοφορούσαν ευρέως, διότι υπάγονταν στην απόρρητη διδασκαλία του Χριστιανισμού. Εν τούτοις υπάρχουν αρκετές άμεσες και έμμεσες αναφορές των Πατέρων στα έργα αυτά καθώς και στον Διονύσιο. Αυτές παρουσιάζονται και διερευνώνται λεπτομερώς, και επιβεβαιώνουν την γνησιότητα των έργων. Όσο για το επιχείρημα ότι ο υποθετικός Ψευδο-Διονύσιος έχει χρησιμοποιήσει τα έργα του Νεοπλατωνικού φιλοσόφου Πρόκλου, αποδεικνύεται με αδιάσειστα τεκμήρια ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Ο Πρόκλος είναι εκείνος ο οποίος χρησιμοποίησε τα έργα του πραγματικού Διονυσίου Αρεοπαγίτη και έχει αντιγράψει αρκετά στοιχεία από αυτά.