Τι είναι αυτό που ρυθμίζει τη ζυγαριά ενός αυτόχειρα πριν από τη μοιραία απόφαση; Μπορούμε ποτέ να μάθουμε πραγματικά; Το να έρθουμε στη θέση του Άλλου είναι μια μακρά επίπονη διεργασία, όπως όταν δουλεύει κανείς ένα σκληρό πέτρωμα πασχίζοντας ν αποσπάσει μια μορφή. Όμως, "οι μακρές εργασίες είναι απαλές", όπως λέει ο Gaston Bachelard στην "Ψυχανάλυση της φωτιάς". Ενώ "ο πόθος της αλλαγής απαιτεί το σταμάτημα του χρόνου". Ποια είναι η ηλικία της πέτρας; Είναι ο χρόνος που χρειάζεται να την κατεργαστεί κανείς μέχρι να τη λειάνει ή να τη μορφοποιήσει; Και ποιος μπορεί να επεξεργαστεί ένα βίαιο σπάνιο βράχο; Η ποίηση μπορεί να φωτίσει την πληγή της ψυχής που έγινε ένας τέτοιος βράχος; Ο Bachelard λέει: "Τον βίαιο, σπάνιο σκληρό βράχο δεν τον κατεργάζεται η φωτιά. Αυτός που επεξεργάζεται τον βράχο τον αγαπά..." Η ποίηση ίσως είναι μια αχτίδα φωτός στα σκοτάδια της καρδιάς, εκεί όπου ο συμπαγής πόνος έγινε βράχος. Είναι ένας τρόπος τελικά να ψηλαφήσουμε έστω και ελάχιστα το ακατέργαστο κρυμμένο πετράδι του πυρήνα της ύπαρξης - το ανείπωτο.