Η Αθήνα είναι μια μεγάλη πρωτεύουσα. Σήμερα. Κι ας έχει λακκούβες κι ας έχει στενούς δρόμους κι ας έχει παλιές γειτονιές κι ας έχει ένα σωρό ελλείψεις και λάθη. Και το κυριότερο, ας μην έχει ένα ποτάμι. Ας κατεβάζουνε τα βουνά χαλίκι και λάσπη, όταν πιάνει καμιά δυνατή βροχή. Κι ας μείνανε ακόμα κάτι κατάλοιπα Ανατολής. Γαϊδουράκια μέσα στους μεγάλους δρόμους και καροτσάκια και αραμπάδες και αναχρονιστικά πράγματα. Εμείς οι πιο παλιοί, τη θυμούμαστε όταν δεν ήτανε ακόμα πολιτεία, αλλά "συνονθύλευμα πολλών χωρίων". Όταν όλοι οι έμποροι πουλούσανε στο δρόμο την πραμάτεια τους, όταν η λάσπη έφτανε στο γόνατο, όταν δεν είχε φως στους δρόμους, όταν τα μόνιππα ήτανε τα ταξί της, κι όταν το νερό ήτανε πρόβλημα κι η κάθε νοικοκυρά κοπάναγε τον γκαζοτενεκέ της στο κεφάλι της άλλης, για να προλάβει να γεμίσει πρώτη, πριν στερέψει η δημοτική βρύση, που έδινε λίγο νεράκι δυο φορές τη βδομάδα. Άλλος κόσμος, άλλες συνήθειες, άλλες περιπέτειες που τις λένε "η καλή, παλιά εποχή". Βρώμα, απελπισία, στέρηση, κρύο, αρρώστιες, απλυσιά, όλα, που μας φαίνονται καλά "γιατί τότε είμαστε νέοι". Τίποτα παραπάνω