Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται η σχέση του Βασίλη Βασιλικού με την Ιταλία, όπως αυτή σφυρηλατήθηκε από τη δεκαπενταετή διαμονή του στη Ρώμη (1972-1987), ενώ παράλληλα ανιχνεύονται ιταλικοί αντικατοπτρισμοί μέσα στα έργα του. Ο Βασιλικός γνωρίζει σε βάθος και αποδίδει επακριβώς τον καθημερινό σφυγμό της Αιώνιας Πόλης και αναπλάθει πιστά τις άγνωστες στους πολλούς εικόνες της. Μήπως όμως, και πριν από την εκεί εγκατάστασή του, η Ρώμη αποτελούσε γι αυτόν ένα ιδεώδες, ένα συμβολικό στόχο, μία καβαφική Ιθάκη; Δεν είναι τυχαίο ότι το 1951, ο δεκαπεντάχρονος τότε Βασιλικός έγραψε ένα ποίημα, "Το Λάτιο", πιστεύοντας ότι σαν άλλος Αινείας έπρεπε να φθάσει εκεί. Μήπως τότε προφήτευε, μήπως οραματιζόταν ή μήπως σχεδίαζε τη μετά είκοσι χρόνια μετάβαση του στη Ρώμη; Εκεί η μοίρα θα του πρόσφερε ώρες ψυχικής ανάπαυλας και αποταμίευσης πολιτισμικού πλούτου, αλλά θα του επεφύλασσε και τρικυμιώδεις στιγμές.